اروپا به دنبال توسعه روابط خود با ایران است و این برخلاف سیاست های پایداری است که در دوره های طولانی با ترکیه، اسراییل و برخی کشورهای عرب منطقه خلیج فارس داشته است. وی معتقد است رابطه اروپا با ایران از یک طرف به نوع اقدامات اروپا بستگی دارد و از طرف دیگر به تلاش دولت ایران وابسته است.
بسیاری از شرکت های اروپایی به شدت علاقمند هستند به ایران وارد شده و با آن قراردادهای جدید را امضا کنند. دلیل این امر نیز آن است که با رونق اقتصادی ایران در دوره موسوم به پساتحریم، اروپا قادر خواهد بود به یکی از مهمترین شرکای تجاری ایران تبدیل شود و این موضوع یک رابطه برد-برد را برای ایران و اروپا به همراه خواهد داشت. این موضوع به خصوص در حوزه های انرژی، فلزات و معادن از قابلیت های مناسبی برای رشد برخوردار است.
با این حال سؤال مهم آن است که ایران چگونه خواهد توانست بین چین و روسیه و بازارهای این کشور و اروپا توازن ایجاد نماید؟‌  برای این منظور باید به روابط ایران و ایالات متحده اشاره کرد. به نظر می رسد اگرچه ایران بارها به ایجاد روابط جدید با آمریکا اشاره کرده و آن را امکان پذیر اعلام کرده است اما هنوز شرایط برای این ارتباط فراهم نیست و به نظر می رسد دو طرف عزم جدی برای روابط جدید در دوره پساتحریم را ندارند.
این در حالی است که موانع موجود در مسیر ارتباطی شرکت های آمریکایی برای حضور در ایران واقعا اقتصادی نیستند و برعکس موانعی سیاسی برای این ارتباط وجود دارند. این موضوع را باید متذکر شد که در حال حاضر در آمریکا به همان نسبت که در ایران برخی مخالفت ها برای حضور شرکت های آمریکایی وجود دارد شدید است. کنگره با ایجاد ارتباط با ایران مخالف است و بسیاری از سیاستمداران آمریکایی ارتباط با ایران را نوعی توهین و روی گردانی به شرکای سابق امریکا یعنی اسراییل و اعراب منطقه خاور میانه می دانند.
با این وضعیت احتمال می رود در دوره جدید کماکان سیاست روابط با غرب بدون ارتباط جدی با آمریکا ادامه یابد. هر چند برای ایران روابط نزدیک تر با ایران می تواند موفقیت های بیشتری را به همراه داشته باشد با این حال حتی با غیبت آمریکا باید گفت روابط اقتصادی بین ایران و اروپا به آرامی منهای روابط و مقتضیات آمریکا پیش خواهد رفت که حتی ممکن است با موفقیت های شایان ذکری نیز همراه باشد.