فاطمه شمس روز چهارشنبه در گفت و گو با خبرنگار اگزیم نیوز، افزود: غفلت از صادرات نه تنها محصول ایرانی را از گردونه رقابت با نمونه مشابه خارجی بیرون کرده بلکه همین امر باعث شده در یک مسیر تدریجی، کیفیت این تولیدات نیز تنزل کند در حالیکه به علت فرسوده بودن ماشین آلات صنعتی، قیمت‌ها به طور تصاعدی افزایش پیدا می کند.

این فعال حوزه پتروشیمی با اشاره به لزوم تزریق توان و اندیشه متخصصان داخلی در بهره گیری از پتانسیل های بومی، گفت: ایران سرزمینی پهناور و متنوع به لحاظ معادن و منابع زیرزمینی و موهبت‌های ذاتی است و به معنای واقعی یک کشور زرخیز است به طوری که وجود این داشته‌های سرزمینی سبب شده اقتصاد ایران پتانسیل بالایی برای رشد و رسیدن به توسعه‌یافتگی داشته باشد.

وی افزود: متاسفانه علیرغم آنچه گفته شد، شاهد هستیم اقتصاد کشور نه تنها رشد نمی‌کند، بلکه در شاخص‌های متعددی ثابت مانده و حتی بعضاً افت کرده است. این یعنی وجود موهبت‌های ذاتی گرچه نشان‌دهنده ظرفیت و پتانسیل بالقوه توسعه هستند، اما کافی نیستند.

شمس ادامه داد: مادامی که کشور برنامه‌ریزی دقیق برای استفاده از تفکر و اندیشه متخصان و دانشگاهیان نداشته باشد و شرایط و بستر لازم برای فعالیت اثرگذار آنان را فراهم نکند، وجود هیچ مزیتی، دلیل بر توسعه نخواهد بود. نکته مهم دیگر اینکه برنامه‌ریزی در این حوزه نیز خود اقدامی تخصصی است و نیازمند کار کارشناسانه است.

این فعال اقتصادی تصریح کرد: یکی از مهمترین دلایلی که در سال‌های متمادی اقتصاد ایران را در معرض بحران قرار داده است، نوع رویکرد و دید اقتصادی مدیران و مسئولان است. در اغلب موارد تصمیم‌گیران به دنبال این بودند که با کمترین هزینه ممکن به لحاظ اجتماعی، اقداماتی را برای بهبود وضعیت بازار داخلی انجام دهند و همین عامل سبب شده که بخش صادرات ایران مغفول بماند.

وی افزود: در کل افزایش صادرات در هر اقتصادی باعث طراوت و پویایی هرچه بیشتر آن خواهد شد و نایل شدن به چنین توانی موید استعدادها و توانایی‌های برجسته یک کشور در صحنه اقتصاد بین المللی است.

وی اظهار داشت: بدون تردید، منظور نظر از صادرات، خام فروشی و یا صدور محصولاتی همچون نفت و گاز نیست و به واقع صادراتی ارزنده و قابل تقدیر محسوب می‌شود که در پی آن، ارزش افزوده حداکثری حاصل شود.

شمس در پایان گفت: اثرگذاری و اثرپذیری رونق تولید و صادرات، دو سویه و متقابل است و به تعبیر دیگر در فقدان و خلأ هر کدام، نایل شدن به اهداف مورد نظر در بخش دیگر ناممکن خواهد بود.