به گفته مجیدرضا حریری از یک سو اچین خواستار انرژی هایی است که ایران توان تامین آن را دارد و از سوی دیگر ما می توانیم از امکانات، تکنولوژی و پژوهش های آنها بهره‌مند شویم، در حالی که بیشتر اقتصادهای نفتی در خاورمیانه شرکای غربی هستند نیازها و دارایی های ایران و چین مکمل یکدیگر محسوب می شوند و این قرارداد در ذات خود از منظر اقتصادی ضرری نخواهد داشت.
